Liggend op mijn bed in een hotelkamer in Zürich schrijf ik dit artikel. Ik ben in Zürich omdat ik via de Nederlandse ambassade daar gevraagd ben een bijdrage te leveren aan een dag georganiseerd door Pink Cross (de homo-organisatie in Zwitserland) en LOS-Schweiz (de organisatie voor lesbische vrouwen) over het op de politieke agenda krijgen van LHBTI-beleid.
Wat zich gisteren ontrolde was een super leuke en informatieve dag, bezocht door heel veel geëngageerde mensen van tussen de 20 en 35 jaar. En vervolgens dacht ik terug aan de opening van ons COC-pand in het Ketelhuis vorige week waarvoor we onze leden hadden uitgenodigd. Die gelukkig ook met velen kwamen, maar die toch wel echt gemiddeld een heel stuk ouder zijn dan de mensen die ik gisteren ontmoette.
En dat zet me aan het denken: Zijn jongere mensen in NL niet meer geëngageerd voor “de zaak”? of zien ze geen heil in het COC? Of is het van allebei een beetje? Eerlijk gezegd weet ik het antwoord niet precies. Ik zie zeker ook in onze stad veel engagement. Denk aan het initiatief van Trek Iets Leuks Uit, dat op 11 oktober 2021 een prachtig debat organiseerde waarbij o.m. gesproken werd over Coming out vs. Coming in. Over het niet mee doen aan wat ongeschreven regels in de LHBTI-wereld lijken, zoals “uit de kast komen”, terwijl je voor jouw gevoel nooit in enige kast hebt gezeten, simpelweg omdat je niet in hokjes denkt.
Is het omdat er in Zwitserland nog het een en ander te bevechten valt als het gaat om emancipatie van LHBTI’s (eind september werd pas ingestemd met het huwelijk voor mensen van gelijk geslacht) dat jongeren zich daar nog met regenboogpolitiek (willen) bemoeien? En zijn we in Nederland als het ware verzadigd, omdat we denken er al te zijn? Of speelt hier iets totaal anders?
Wie het weet mag het zeggen… ik ga er graag over met je in gesprek. Want één ding weet ik zeker: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. En de jeugd bindt zich momenteel nauwelijks nog aan ons eigen COC…..
Jullie voorzitter
Anja van Hout